Piet de Bruin alom bekend in Middelburg als de man met de verhalenhoed en de schatbewaarder van Toorenvliedt, maar vooral als de menselijke vraagbaak en geweten van de wijk ’t Zand en Stromenwijk. Wat schuilt er achter die gedrevenheid waardoor Piet iedereen probeert te helpen en te steunen?
Jeugd
Geboren en getogen in Middelburg bracht Piet zijn prille jeugd door aan de Herengracht. Zijn ouders, vader uit Middelburg en moeder uit Goes gaven bij de opvoeding van Piet een brede horizon mee. Als historicus bracht zijn vader hem de liefde voor de geschiedenis bij. Zijn moeder was meer van de kunst en cultuur en zorgde voor een sociale opvoeding. “Van haar leerde ik klaar staan voor een ander en helpen wanneer dat nodig was," vertelt Piet. "Maar gemakkelijk was ik niet. Ik was vooral een vragend en een speels kind. Door diverse ongelukken belandde ik soms in het ziekenhuis. Op mijn zevende verhuisden we naar de ‘bomenbuurt’ zoals de Griffioen werd genoemd en ik genoot echt van de natuur, voetballen tussen de bomen, het water, eigenlijk de kleinschalige wereld rond ons huis.”
Als Piet over voetbal vertelt gaan zijn ogen glimmen. “Ik voetbalde tot mijn 35e bij de ‘Groenwitten’ en daarna nog vriendschappelijk bij de Rasse knarren. Ik heb me ook nog een aantal jaren als jeugdtrainer ingezet. Ik wilde wat voor die kinderen betekenen.”
Na de pedagogische academie, waarbij Piet het diploma kleuterleidster kreeg, deze in een jurk in ontvangst nam, waarna de term veranderde in kleuterleider, studeerde hij HBO Inrichtingswerk. “Les geven wilde ik niet. Mijn hart lag bij de activiteitenbegeleiding, eerst bij volwassenen met een verstandelijke beperking en later ook bij kinderen met een beperking.” Daar ontstond het verkleden, een hoed opzetten en verhalen vertellen zodat de toehoorders geboeid luisterden.
Volwassenheid
Tegelijkertijd worstelde Piet met volwassen worden. “De volwassen wereld vond ik te serieus. Is dat wel zo leuk, vroeg ik me af. Je moet wel wat kunnen om volwassen te zijn, vond het lastig. Ik wilde eigenlijk meer speelsheid, niet zo serieus, dus losser, maar wel met respect en fatsoen voor de ander. Dat heb ik van mijn moeder. “
Maar als Piet Annelies tegenkomt en trouwt vormt hij meteen een gezin met twee ‘’bonuskinderen en momenteel een familie met vijf kleinkinderen. “Dan heb je meteen de verantwoordelijkheid en zie je dat puurheid en laagdrempeligheid belangrijk is voor kinderen. De volwassen wereld heeft de speelwereld van kinderen al teveel ingeperkt en dat is vervelend.”
Werk
Dan gaat Piet in de wijk waar hij woont, In ’t Zand-Stromenwijk, aan de slag voor de Sociaal pedagogische dienst en dat zorgt voor een ommekeer. “Ik deed de thuisbegeleiding en kwam bij mensen thuis voor ondersteuning. Dan bekeek ik de sociale omgeving en zocht onder andere naar activiteiten. Je wilt de mensen helpen en zoekt naar netwerken waar die mensen deel van uit kunnen maken. Gezien worden en geborgenheid is belangrijk.” Gaandeweg raakte Piet zo betrokken dat hij dit werk professioneel als privé uitvoerde. “Eigenlijk was ik een buurtverbinder. Je volledig inzetten voor aanvullende leefbaarheid, kwaliteit van je leefomgeving en verkeersveiligheid,” zegt Piet. Iets wat hij, nu hij niet meer werkt, nog steeds doet plus natuurlijk zich inzetten voor de biodiversiteit, het labyrint, het wijkteam en het helpen van mensen waar nodig.
Leven en Natuur
Zingeving en liefde voor de natuur loopt als een rode draad door Piets leven. “Ik heb veel dingen meegemaakt en dan word je je bewust van de kwetsbaarheid van het leven. Je levenshouding, je sterk houden is van belang, zowel lichamelijk als geestelijk. Tai Chi en fitness zijn voor mij waardevol om fit te blijven.” Dankzij Piet is zeventien jaar geleden het labyrint in Park Toorenvliedt aangelegd. Zeven ringen vormen een pad dat je kan volgen. “Maar wat gebeurt er als je daar van af wijkt?”. Al denkend staat het hoofd van Piet nooit stil en probeert hij alles te doorgronden.
Zo ook na het overlijden van zijn vriendin Yvonne Geelhoed in 1984. Een tijd later ontvangt hij een stek van de vijgenboom. Deze, tot een herdenkingsboom uitgegroeide stek, wordt regelmatig gesnoeid. “Hieruit ontstaan weer nieuwe vijgenboompjes die ik weggeef bij bijzondere gelegenheden. Het feit dat het delen van de boompjes weer uitgroeit tot iets moois ontroerd me. En een stek kreeg ik ook bij het lid worden van de doopsgezinde gemeente in Middelburg. Mooi toch? Het is de cirkel van het leven,” vertelt Piet de Bruin.
Foto
Op de foto toont Piet een banner die hij tijdens een workshop ‘Protest voor biodiversiteit’, ‘Inzet voor grootouders en klimaat‘ en ‘Behoud bomen’ samen met Theresa van het Zeeuws Museum heeft gemaakt.
