Het is zaterdag 8 maart 2025. Ik ben op weg naar de Cleene Hoogeweg, want het is vandaag lammetjesdag.
Het is echt zo’n prachtige dag met volop zon en een lenteachtige temperatuur. Zo passend ook om nu naar de lammetjes te gaan kijken. Nieuw, jong leven in de lente, dat is toch iets om blij van te worden!
Onderweg geniet ik al zo van de vele krokussen die zich ook opeens volop laten zien. Dan zie ik verschillende kinderen, samen met hun vaders en moeders, opa’s en oma’. Ze wijzen mij vanzelf welke kant ik op mag gaan om bij de stal te komen.
Eenmaal bij de deur van de stal aangekomen komt het gemekker, geblaat en kinderplezier me al gauw tegemoet.
Wat een feest is dit om te zien. Zoveel schapen en zoveel lammetjes die rondhuppelen, springen, achter elkaar aan rennen of lekker bij hun moeder aan het drinken zijn. Een aantal kinderen is stoer van de strobalen af aan het springen: wat een pret hebben ze.
En ik zie kindjes die zo heerlijk aan het knuffelen en aaien zijn zoals de kleine Zoey.
“Ze denkt dat er wel vijftig lammetjes zijn en ze vindt het heel fijn om de lammetjes te aaien, want ze zijn heel zacht. Maar…sommige lammetjes rennen wel hard weg. Trots laat ze haar laarsjes zien, wel een beetje groot, maar ze heeft ze aan om niet in de poep te trappen”.
Er zijn veel vrijwilligers, die goed opletten en de kinderen lammetjes aanreiken. Zo ook Loïc. Hij staat met een lammetje in zijn armen en ik raak met hem in gesprek.
Hij vertelt:" Ik ben al drie jaar bij de schapen en heb eigenlijk altijd al interesse in dieren gehad en toen kwam dit en dit vond ik enorm leuk. Het verdient niet heel goed, maar het is het wel waard omdat er normaal als er geen lammetjes geboren worden dan staan er vooral zieke schapen in de stal en dan is het heel mooi om er aan te werken om die te helpen en te zien dat ze inderdaad beter worden. Dat geeft echt een gevoel van voldoening. Dat vind ik echt een grote motivatie om dit te doen. Als er echt een groot probleem is, als er een operatie nodig bij een schaap dat kunnen we niet betalen, maar we doen zoveel mogelijk wat we kunnen; medicijnen, spalken. Ik zit nu nog op 4 havo, maar ik ben van plan om Scalda Groen College te doen in Goes en dan de opleiding dierverzorging”.
Ik ben eigenlijk wel heel benieuwd naar deze kudde en volgens Loïc kan Jan mij meer vertellen. Dus ik ga op zoek naar "Jan met de pet", die ik daarna snel gevonden heb.
Jan Caljouw vertelt: "Er zijn 840 lammeren geboren sinds de kerst", Zo'n 500 staan er nog in de stal, de rest staat al buiten met hun moeder.
We begrazen in Middelburg, niet alleen voor Middelburg, maar ook in de duinen op de kop van Schouwen. Daar hadden we vorig jaar ook 400 schapen staan. Dit jaar waarschijnlijk weer, dat contact moet nog afgesloten worden. Wij doen ecologisch beheer, dat is begrazing met de schapen. Overal waar gras is kunnen we schapen inzetten en dan ligt het een beetje aan de projecten hoe groot de kudde is. Hier in Middelburg hebben we een kudde staan van veertig schapen. Hoe groter de projecten, hoe groter de kuddes zijn. In de duinen zetten we stukken af van een hectare of twee, drie hectare. Daar stond in het verleden een kudde van tweehonderdvijftig schapen. We hebben het hele jaar door, zomer en winter 15 tot 20 kuddes staan.
Deze schapen die nu hier in de stal staan komen vanuit allemaal verschillende kuddes waar ze gedekt zijn en drachtig geworden zijn. Twee januari zijn ze hier binnen gekomen. We hebben toen een stadswandeling gehad met de stadsomroeper erbij. Die schapen zitten nu hier allemaal binnen in de stal en zijn gelammerd. Als ze een eenling krijgen, dan gaan ze al vrij snel naar buiten. Dan verdelen we ze weer in kuddes die we nodig hebben in de begrazing en we zoeken dan gewoon wat schapen uit.
Jan staat zichtbaar te genieten.
Op mijn vraag wat hij het leukste vindt aan zijn werk vertelt hij verder:
“Je bent met dieren bezig en je moet natuurlijk ook wel wat geven om schapen, je moet schapen wel leuk vinden. Toen ik twaalf was kreeg ik lammeren van mijn vader en hij zei: ' nou, ga die maar eens opvoeden, op laten groeien'. Daar is de liefde begonnen misschien. Ik heb wel interesse in het buiten leven. Ik ben opgegroeid op een boerderij met schapen en koeien, later ook akkerbouw. Ik ben later wel wat anders gaan doen heb een tennisopleiding gedaan, maar achttien jaar geleden toch weer terug gekomen en hier schaapherder geworden".
Tot slot vraag ik hem wat hij minder leuk vindt aan dit werk:
" Er zijn altijd minder leuke dingen, er gaan ook schapen dood. Er zijn ook schapen zo ziek dat je ze niet meer kan houden en dan moeten ze geëuthanaseerd worden. En dat is altijd vervelend, dat blijft nog steeds. Ik doe dit bijna al mijn hele leven. Het blijft moeilijk. Soms zitten lammeren niet goed in een schaap, dan moet je ze goed positioneren en dan zijn die schapen soms zo beschadigd, dat ze niet meer kunnen blijven leven. Dan hebben ze zoveel moeite gedaan om dat lam te krijgen en dan moet je er afscheid van nemen.”
Hier spreekt een man, een schaapherder met hart voor zijn dieren en voor zijn werk. Wat leuk dat hij vandaag zoveel kinderen en volwassenen laat meegenieten van dit prille, jonge leven.
Inmiddels weet ik ook wat meer van de begrazing en de diverse kuddes. Wat een mooie en goede manier van landschapsbeheer en om zo de biodiversiteit toe te laten nemen. Op deze manier komen er steeds meer bloemen, planten en kruiden en het blijft een mooi gezicht om al die grazende schapen met hun lammetjes te zien langs het kanaal, singels en dijken!
