Tussen Hemel en Aarde
Het is vandaag zondag 28 september en wat is het een schitterende nazomerdag.
Ik heb de middag doorgebracht "tussen Hemel en Aarde”.
Gewoon hier in Middelburg, weliswaar tussen weinig andere Middelburgers, want de meeste mensen kwamen uit Amsterdam, Haarlem, Bloemendaal en Hellevoetsluis.
En... gewoon op een stoel, deels binnen en deels buiten.
Ik ben in de Engelse kerk en er is een "middag met Bach".
Uitgevoerd door Jeroen de Groot.
Hij speelt op zijn viool Solo Sonates & Partitas van J.S, Bach
Muziek voor de ziel en gespeeld door Jeroen met hart en ziel.
En wat een “vingervlugheid”.
Allemaal uit zijn hoofd…met zoveel bezieling.
Ongelooflijk, maar waar. Ik neem me voor om na afloop Jeroen het een en ander hierover te vragen.
In de pauze "weer terug op aarde" staat er een heerlijk verzorgde Italiaanse lunch in de sfeervolle tuin op ons te wachten.
Aangevuld met verhalen van de mensen vanuit al die andere steden, zorgt dit voor een leuke afwisseling.
Na het tweede gedeelte Sonates & Partitas, wacht ons buiten nog een heerlijk buffet met allerlei zoete hapjes, koffie en thee.
Jeroen is even later ook van de partij.
Tijd om het een en ander aan hem te vragen. Niet over zijn achtergrond daar kun je al genoeg over vinden (zie ook foto hieronder)
Ik ben vooral benieuwd hoe hij alles uit zijn hoofd kan spelen, hoe hij was als kind en als mens.
“Het is een training van jaren. Het gaat over zestig bladzijden, de bijbel van de viool. Het zijn een soort bakens die je instelt in de muziek. Je speelt van' daar naar daar, naar daar'. Daarnaast is er ook een motorisch geheugen. Anders is het niet te doen.
Ik was zes jaar toen ik begon. Mijn vader was een geweldig pianist. Mijn moeder was heel muzikaal, maar die deed niets. Die was de huisvrouw.
Ik schreeuwde al op mijn derde jaar: “Ik wil een viool”, maar mijn vader z je bent veel te jong, je moet noten leren, je moet dit leren…je moet dat leren."
Dus ik moest jarenlang wachten, tot mijn zesde.
Toen begon het. Ze moesten mijn viool uit mijn handen slaan, ik deed nooit wat aan mijn huiswerk. Ik speelde alleen maar viool."
Kon je ook wel kind zijn?
“Ja Natuurlijk!! Is heel belangrijk en ik had ook vriendinnetjes.
Dat is het leven.
…en Bach is het leven!
“Er is geen voorspoed als er ook geen tegenspoed is”.
Naast de muziek studeert Jeroen ook Italiaans.
De Engelse kerk
Ik heb ook nog even een gesprekje met André Romijn.
Beeldend kunstenaar, schrijver, curator en cultureel ondernemer.
“De kerk is nog steeds van de Protestante gemeente Middelburg en ik lease het voor tien jaar.
De Engelse kerk, heette voorheen Stadsklooster Simpelhuys.
Vijf zes, jaar geleden zijn de banken er uitgehaald omdat er vloerverwarming is aangelegd en er is sowieso infrarood straalverwarming
Er is nu iedere dag een andere opstelling, want we hebben concerten, lezingen, workshops en tangosalon.
Bij de ligconcerten moet alles er weer uit. Er gebeurt veel hier.
We hebben ieder weekend wel een muzikale activiteit gehad in combinatie met tentoonstellingen.
Als podium zijn we niet uniek, het maakt het uniek omdat het een interessante ruimte is en als je dat gaat combineren met tentoonstellingen met een bepaald thema en de concerten en lezingen spelen weer in op dat thema, literaire middagen..dan krijg je een heel ander aanbod wat verder niet in Middelburg aanwezig is."
Je probeert een soort "kruisbestuiving’ te maken: tussen muziek, beeldende kunst en literatuur.
Als mensen vanuit een aandachtshoek binnenkomen voor bijvoorbeeld kunst en dan in contact komen met de muziek of andersom en daardoor waarschijnlijk meer aspecten kunnen gaan waarderen."
Tot slot:
Ik filosofeer nog na over deze woorden van Jeroen:
“ Het geheim van Bach is het ‘ loslaten, de muziek loslaten en binnen laten komen dan komt het naar je toe. Dat is een opgave ook en helemaal niet makkelijk.
Zodra je Bach gaat dwingen, dan keert het zich tegen je “.
Dit geldt naar mijn idee voor een hoop dingen:
“Zodra je “iets’ loslaat ..laat het jou los en komt het naar je toe”.
Info en programma Engelse kerk: https://engelsekerkmiddelburg.nl
Iris 🎻
