Lekker warm ingepakt met muts, sjaal en handschoenen èn met lichtjes om stap ik de deur uit en loop over de kaaien om de Glinstertocht te gaan lopen. Het lopen langs de boten “waarvan de meeste prachtig met lichtjes versierd zijn” is al zo’n sfeervolle beleving.
Al gauw loop ik tussen de vele kinderen; grote kinderen en kleine kindjes. Behangen met allerlei lichtjes of met een gekleurd lampionnetje in de hand. Zittend in een buggy met lichtjes of rijdend op een stepje met een lantaarntje aan het stuur. Dat alleen al is een feest om te zien.
De kinderen (en ik) lopen samen met hun vaders, moeders, opa’s en oma’s de tweede Glinstertocht door het centrum van Middelburg. Het is niet zomaar een rondje wat we lopen; onderweg is er zoveel moois te zien en te horen.
Ik hoor gefluit van vogeltjes, muziek en zie twee prachtige aangeklede dames die mandarijntjes uitdelen die gretig aangepakt worden. Even verderop kun je kiezen voor een sluier of hoofddeksel en zo sta je opeens achter een prachtige jurk of kostuum met lichtjes.
De tocht gaat verder en ik laat me keer op keer verrassen.
Ik zie mimespelers achter een raam, allerlei kleuren schieten door de donkere steeg, bellen dwarrelen om me heen, ik zie glinsterende witte dames aan de thee.
Ik ben beland in sprookjesachtig, magisch Middelburg.
En dan een heuse stempelpost, waar kinderen hun stempel voor op hun kaart kunnen krijgen.
Witte engelen delen wenssnoepjes uit, achter een raam wordt er op een harp gespeeld.
Met z’n allen lopen we onder een poort door om in het paradijs te komen, waar ik de vogeltjes al hoor.
Bont gekleurde lichtjespauwen dansen in de donkere nacht.
Ik laat me meevoeren, de brug over en hoor muziek.
Op het water glijden de suppers geruisloos in hun gekleurde lichtjespakken voorbij.
“Wat doet die man daar toch..in zijn ligstoel bij het water, onder die parasol?” hoor ik om me heen.
Op de brug bij de rechtbank heb ik een leuk gesprekje met een enthousiaste familie: Noa van zeven en haar zusje Mia van vier (die in de wandelwagen zit) haar mama en oma.
Ze wonen in Middelburg en Mia weet te vertellen dat ze voor de tweede keer meedoen.
Noach vertelt dat deze tweede keer het leukst vindt omdat ze aan het suppen zijn.“Het suppen is echt het Allermooist!”
Noa vertelt verder: “Het is leuk, want er zijn mooie lichtjes en de mensen zijn heel mooi versierd met lichtjes”.
"En je mag ook een wens doen” vertrouwt ze mij toe, “met het lintje”.
De brug hangt inmiddels vol met allerlei kleurige lintjes.
Ze wijst mij haar paarse lintje aan en ik mag haar wens horen: “Ik wil graag dat Emy weer terug komt". Dat is een van haar beste vriendinnetjes.
“Ze is verhuisd”, roept haar zusje Mia.
"Ja, helemaal naar Zweden”, zegt mama, “en daar blijft ze voor altijd wonen en het is ook fijn als ze het daar fijn heeft”.
Nu gaat Noa eerst maar eens facetimen met haar.
"En wie weet gaan jullie er nog eens naar toe”, zeg ik.
“Ja, dat weet je maar nooit”, hoor ik van mama.
Oma vertelt nog: “De vorige keer waren we hier voor de eerste keer en toen waren we echt verrast hoe leuk het was”. Dus nu zeiden we: "we gaan weer”.
“Nu is het voor mijn gevoel wat georganiseerder, wat gestructureerder. Iedereen heeft nu zelf lichtjes: de vorige keer kregen we allemaal lichtjes en dat hield eigenlijk een klein beetje op. We moesten allemaal op het Abdijplein wachten om te starten, achter de paarden”.
“En dat ging zóóó langzaam“ roept Noa.
“En er was regen en het was koud“, hoor ik.
“Nu ging dat heel goed met alle stempels en zo”, vertelt oma verder, “super georganiseerd! En we gaan weer door een heel ander stuk van de stad, dat is ook erg leuk. Het is ook een erg leuke afsluiting van de vakantie hè en voor iedereen toegankelijk”, besluit oma.
Wat een leuke ontmoeting was dat, denk ik blij in mezelf als ik verder loop richting markt en zie een sprookjesachtig tafereel: ik hoor een prachtig lied en zie een schommelend meisje dat vriendelijk zwaait.
Op de markt aangekomen zie ik werkelijk overal lichtjes.
Er is muziek en ik zie en ruik een knappend vuurtje.
Ringrijders te paard staan mooi te zijn met lichtjes in de paardenstaarten.
Bij de ijsbaan staan kindjes heerlijk mee te dansen en ik hoor ze zingen bij een gitarist die het ene na het andere vrolijke kinderliedje laat horen.
Een prachtige lichtkoning -en koningin dansen een betoverende dans en allerlei lichtfiguren komen de markt op.
Ik geniet nog na als ik terug loop naar huis en sta nog even stil bij de lintjesbrug. Die hangt inmiddels helemaal vol met kleurige wenslintjes.
Wat een mooi en liefdevol idee om zo samen even stil te staan en iets te wensen.. om aan iemand te denken. ..te verbinden.
Ik zie nog een mooie witte dame die haar spulletjes op haar fiets aan het inpakken is. Het blijkt Sally te zijn die ik ook op de prachtige lintjes brug zag en daar heel toepasselijk als lichtjeskwal heeft genoten, zo hoor ik van haar.
Ze vertelt me: “Ik vond het heel ontroerend en heel bijzonder. Echt heel gaaf om al die blije gezichten te zien. Zoveel lieve kindjes en allemaal zwaaien. Je merkt gewoon: het doet wat het moet doen. Het brengt warmte en het brengt licht in de donkere dagen. Mensen staan stil bij elkaar en denken aan elkaar, dat vind ik gewoon heel mooi: Het was echt geweldig, zo besluit Sally enthousiast”.
Voor mij was deze eerste Glinstertocht een unieke, prachtige en soms ontroerende ervaring. Ik heb genoten van wat ik zag en hoorde en van al die blijheid en sprankeling op de kindergezichtjes.
Die blijheid heb ik ook bij verschillende volwassenen ervaren.
Tot slot:
Wat een mooi initiatief deze tweede tocht en wat een inzet van iedereen die mee heeft gedaan om al dit moois te verwezenlijken!
Er is aan van alles gedacht; zo kon iedereen ook onder begeleiding veilig in het donker oversteken.
Een prachtige wandeling voor (groot)ouders en kinderen, maar ook voor iedereen die wat licht kan gebruiken in deze tijd…of om de tocht te lopen met iemand in gedachten die jij licht en liefde toewenst.
En hoe mooi is het om deze wens te verspreiden in dit nieuwe jaar en ons op deze manier te verbinden met elkaar.
Wijkreporter Iris Schilperoord, 5 januari 2025
