Onze stad, onze kracht. Daar loop ik dan, door de straten van Middelburg, de stad roept! Als nieuwe inwoner van deze bijzondere stad kijk ik mijn ogen uit, de schoonheid van het historisch erfgoed doet mij volop beseffen dat ik een bevoorrecht mens ben. Wanneer je dit leest vraag ik jou om opnieuw een blik op Middelburg te werpen en eens stil te staan bij de dingen die zo gewoon zijn geworden, ... terwijl ze dat niet zijn. Al zijn er, in elke mooie stad, ook zorgen die om aandacht vragen. Lees nog even door en laat mij je meenemen in de blikken die mij hebben verwonderd en verbaasd.
Je loopt er wellicht al jaren onbewust aan voorbij. Onze mooie stad vraagt om jouw blik. Ons cultureel erfgoed heeft jouw inzet nodig. Tijdens mijn wandelingen zag ik hoe de muren, vol van een kleurrijk verleden, nu schreeuwen om aandacht. Bekladding! Om meer precies te zijn; kladderij, graffiti en niet meer leesbare aanplakbiljetten vertellen een verhaal van vergetelheid. Deze verwaarlozing is de zichtbare schaduwzijde van ons moderne bestaan in de oude stad. De realiteit van de verloedering kruipt mij onder de huid.
De herkenning en erkenning. De visuele schade steekt de ogen uit en prikkelt continue mijn hersenen. Toch is dit fenomeen niet voor eenieder zinnenprikkelend, kiezen voorbijgangers er bewust of onbewust voor deze visuele moderniteit te negeren. Wellicht maken de vele prikkels van alle dag ons ongevoelig om de stille roep op muren en ramen van antwoorden te voorzien. Het bekladden van muren en straten wordt veelal gezien als een ontwikkeling die is ontstaan vanuit de moderne hiphopcultuur, echter het fenomeen is veel ouder dan deze moderne vorm. Het oudst bekende voorbeeld van graffiti is gevonden in de oude Griekse stad Ephesus, alwaar een boodschap op de muur geklad een route aangaf die leidde naar de plek waar de liefde te koop was. Maar ook de Romeinen, Vikingen en Vandalen lieten boodschappen op muren achter om aan te geven waar zij waren geweest. De laatst genoemde groepering is overigens de inspiratiebron geweest voor het woord vandalisme.
De stilte doorbreken. Terwijl ik door de stad loop voel ik mij alleen met dit onderwerp, deze kwestie. De stilte is oorverdovend, teksten en symbolen schreeuwen het uit. Het zonder toestemming bekladden of beplakken van muren, ramen, zuilen, borden en andere constructies binnen het publieke of private domein is simpelweg niet toegestaan en toch gebeurt het veelvuldig. Waarom accepteren wij het bewust overtreden van wet- en regelgeving?
Zonder verandering geen vooruitgang. Laten we de stad op waarde schatten en nee, ... het is niet normaal dat het zo kostbare historische centrum van Middelburg met spuitbussen verf wordt voorzien van schreeuwende teksten op muren, ramen en deuren. De stad roept om verandering!
Elkaar leren begrijpen. Hoewel graffiti expressief en van artistieke waarde kan zijn, vormt het tegelijk een bedreiging voor de historische binnenstad. Daarnaast is er een duidelijk onderscheid te maken tussen de schijnbaar in een boze opwelling opgebrachte kladders en straatkunst, ... we zijn immers niet allemaal een 'Bansky'. Ruimte bieden aan de vormen van expressieve straatkunst is gewenst, daarbij bedenkend hoe het onderscheid tussen kunst en kladderij gedefinieerd moet gaan worden.
Een toekomst vol hoop. Ik stel mij een levendige gemeenschap voor, waar iedereen gehoord wordt. Burgers van Middelburg elkaar aansprekend, gesteund door een niet wegkijkende lokale overheid die optreedt bij het overtreden van wet- en regelgeving en stimuleert bij het creëren van ruimte ten behoeve van expressieve vormen van straatkunst. Samen, met krachtige stem en sterke betrokkenheid in elkaars belang stoppen wij de verloedering en verbinden wij, juist daar waar we van elkaar verschillen.
Het aardse gevoel dat zich aandiende tijdens mijn loop door de stad, de realiteit van hier en nu, geeft een gevoel van relativering en staat nog veraf van De Zevende Hemel.
Wouter Stadsvogel.
